Het begon als zomaar een idee van de juf. Ik had pas weer eens iets gezien van de documentaire-serie "Seven-Up", waarin sinds 1964 veertien heel verschillende Engelse kinderen gevolgd worden, met een interview over hoe hun leven eruit ziet, elke 7 jaar. In 2005 waren ze bij 49 jaar aanbeland, en het was fascinerend om te zien hoe sommige kinderen alles waarmaakten wat er in hun eerste zeven jaar al inzat, qua milieu en intelligentie, terwijl anderen helemaal uit hun voorspelde stramien wisten te breken.
Het leek me een leuk idee om zo over ons leven te gaan schrijven, om te zien in hoeverre er van ons geworden is wat we verwachtten in onze eerste zeven jaar.
Gaandeweg ontdekten we steeds meer: er waren verrassende overeenkomsten in de levensloop, bepaalde gebeurtenissen leken haast te horen bij een specifieke fase. Aan het eind van het eerste semester zijn we gekomen tot 63 jaar, en het is de bedoeling dat we doorgaan tot de honderd. Voor de laatste fases zetten we onze visioenen en droombeelden op papier. Aan het eind van de rit kunnen we misschien de vraag beantwoorden waarmee de documentaire ooit begon:
wordt het leven van een kind in zijn of haar eerste zeven jaar bepaald? Kun je dan al voorspellen wat er zal worden van dit kind? En is er een rode draad zichtbaar, waarvan de oorsprong ligt in die eerste jaren?
We zullen zien.
Tot nu toe hebben we gezien hoe boeiend al die levens zijn, en hoe sterk vrouwen zijn, hoe veerkrachtig, hoe wijs. We mochten delen in ieders specifieke talenten: de watervallen van herinneringen, de verhaaltjes van liefde en geborgenheid, de wijze beschouwingen achteraf, de scherpe observaties, de levendige beschrijvingen.
Het is een spreuk die vaak geciteerd wordt, maar daarom niet minder waar – ook voor ons geldt:
"Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt ieder met zijn levensverhaal." (György Konrad, in Het Tuinfeest)
Ik beschouw het als een voorrecht al die verhalen te mogen horen.
Hella Kuipers
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten