Een veer van Heldin
Inspirerende Haiku's
Ik veer overeind.
-------------------
Menig recensent
walst dromen aan flarden
van ballerina's.
-------------------
Regenbui
Regen over zee
Watergordijnen schuiven
de horizon dicht.
-------------------
Dûnsje
Oan de waskline
dûnsje beppe har hoazen
de skotse treie.
maandag 28 juni 2010
schrijfveerhaiku's
dag allemaal,
Een leuke inspirerende manier om de dag met een schrijfmoment te beginnen, is het schrijven van een haiku aan de hand van de schrijfveer van die dag.
De schrijfveer van de dag vind je hier (onderaan de bladzij).
Een haiku is een gedichtje van 3 regels met 5-7-5 lettergrepen. Je kan er heel diepzinnig over doen maar dat hoeft niet!
Hier staan wat voorbeelden van mijn hand, en de eerste inzending van vandaag komt van Alice!
Hella
Een leuke inspirerende manier om de dag met een schrijfmoment te beginnen, is het schrijven van een haiku aan de hand van de schrijfveer van die dag.
De schrijfveer van de dag vind je hier (onderaan de bladzij).
Een haiku is een gedichtje van 3 regels met 5-7-5 lettergrepen. Je kan er heel diepzinnig over doen maar dat hoeft niet!
Hier staan wat voorbeelden van mijn hand, en de eerste inzending van vandaag komt van Alice!
Hella
dinsdag 22 juni 2010
meer dan 50 jaar geleden
25 september 1958 onze trouwdag.
Ik was al vroeg wakker s’morgens om negen uur had ik een afspraak met de kapper.
Als ik naar buiten kijk zie ik dat het regent, en het waait ook nog behoorlijk.
Er is geen kapper bij ons in het dorp, de dichts bijzijnde kapper is tien kilometer verder op.
De regenjas maar aan en door weer en wind fietsen er zit niks anders op.
Bij de kapper droogden mijn kleren weer wat op. Ik hoopte maar dat wanneer ik klaar was het weer wat beter zou zijn.
Maar helaas de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Onder een boom schuilen hielp ook niet.
Mijn haar was klets nat toen ik thuis kwam ik had net zo goed niet naar de kapper hoeven gaan.
Met een badhanddoek heb ik mijn haar goed droog gewreven, een droger hadden we niet.
Het sluiertje er over heen gedaan , en het zat nog mooi ook.
Toen mijn verloofde mij op kwam halen met de taxie vond hij dat ik er heel mooi uitzag.
Onder weg in de taxie vertelde ik hem van mijn reis naar de kapper hij moest er smakelijk om lachen.
Ook dat nog dacht ik, maar hij zei, er is niets meer van te zien, ik vind dat je er prachtig uitziet.
Toen we in de trouwzaal aankwamen zagen we iets, dat niet te geloven is.
Er stonden vier stoelen vooraan waar dienen die nou voor dacht ik we zijn maar met z’n tweeën.
Wat schetst onze verbazing, daar komt nog een stel aan ze gaan aarzelend naast ons zitten ook zij kijken verbaast totaal vreemde mensen. Hoe bestaat het? We stellen ons aan elkaar voor.
Dit heb ik nog nooit mee gemaakt daarvoor niet en daarna ook nooit weer. Hoe kan dit? Is het een vergissing? De trouwplechtigheid ging gewoon door er werd helemaal geen uitleg gegeven.
En wij hebben er verder ook niks mee gedaan. Het was ook nog wel grappig.
We hadden ook geen fotograaf besteld maar buiten stond er wel een. Hij maakte binnen en buiten allerlei foto’s wij konden ze bij hem bestellen, de hele familie per gezin, stijf in de houding op de trappen op de foto. Toen we ze later bestelden was er een fout gemaakt we kregen tien foto’s van twee tantes die beslist niet met elkaar konden opschieten stijf naast elkaar in witte jassen op de trappen toegestuurd. We konden ze gelukkig nog ruilen. Het foto albumpje was een soort harmonica geval, met zwart,witte, foto’s.
In de kerk zijn geen foto’s gemaakt dat mocht toen nog niet. Het was een dag met storm en wind.
Daardoor konden er veel gasten niet komen op de bruiloft niemand had nog een auto en bussen kwamen s’avonds ook niet in het dorp op de fiets viel ook niet mee met dit weer.
Ondanks dat was het toch nog een mooie bruiloft. Al weet ik er niet eens veel meer van te herinneren. Onze weg is niet altijd over rozen gegaan maar we zijn al 51 jaar gelukkig getrouwd.
Duotsje
Ik was al vroeg wakker s’morgens om negen uur had ik een afspraak met de kapper.
Als ik naar buiten kijk zie ik dat het regent, en het waait ook nog behoorlijk.
Er is geen kapper bij ons in het dorp, de dichts bijzijnde kapper is tien kilometer verder op.
De regenjas maar aan en door weer en wind fietsen er zit niks anders op.
Bij de kapper droogden mijn kleren weer wat op. Ik hoopte maar dat wanneer ik klaar was het weer wat beter zou zijn.
Maar helaas de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Onder een boom schuilen hielp ook niet.
Mijn haar was klets nat toen ik thuis kwam ik had net zo goed niet naar de kapper hoeven gaan.
Met een badhanddoek heb ik mijn haar goed droog gewreven, een droger hadden we niet.
Het sluiertje er over heen gedaan , en het zat nog mooi ook.
Toen mijn verloofde mij op kwam halen met de taxie vond hij dat ik er heel mooi uitzag.
Onder weg in de taxie vertelde ik hem van mijn reis naar de kapper hij moest er smakelijk om lachen.
Ook dat nog dacht ik, maar hij zei, er is niets meer van te zien, ik vind dat je er prachtig uitziet.
Toen we in de trouwzaal aankwamen zagen we iets, dat niet te geloven is.
Er stonden vier stoelen vooraan waar dienen die nou voor dacht ik we zijn maar met z’n tweeën.
Wat schetst onze verbazing, daar komt nog een stel aan ze gaan aarzelend naast ons zitten ook zij kijken verbaast totaal vreemde mensen. Hoe bestaat het? We stellen ons aan elkaar voor.
Dit heb ik nog nooit mee gemaakt daarvoor niet en daarna ook nooit weer. Hoe kan dit? Is het een vergissing? De trouwplechtigheid ging gewoon door er werd helemaal geen uitleg gegeven.
En wij hebben er verder ook niks mee gedaan. Het was ook nog wel grappig.
We hadden ook geen fotograaf besteld maar buiten stond er wel een. Hij maakte binnen en buiten allerlei foto’s wij konden ze bij hem bestellen, de hele familie per gezin, stijf in de houding op de trappen op de foto. Toen we ze later bestelden was er een fout gemaakt we kregen tien foto’s van twee tantes die beslist niet met elkaar konden opschieten stijf naast elkaar in witte jassen op de trappen toegestuurd. We konden ze gelukkig nog ruilen. Het foto albumpje was een soort harmonica geval, met zwart,witte, foto’s.
In de kerk zijn geen foto’s gemaakt dat mocht toen nog niet. Het was een dag met storm en wind.
Daardoor konden er veel gasten niet komen op de bruiloft niemand had nog een auto en bussen kwamen s’avonds ook niet in het dorp op de fiets viel ook niet mee met dit weer.
Ondanks dat was het toch nog een mooie bruiloft. Al weet ik er niet eens veel meer van te herinneren. Onze weg is niet altijd over rozen gegaan maar we zijn al 51 jaar gelukkig getrouwd.
Duotsje
zaterdag 19 juni 2010
Mijn leven als deux-chevauxtje.
Als klein rose deux-chevauxtje werd ik geboren. Wat waren mijn ouders blij met hun toet-toetje.
Ik groeide flink. Toen ik veertien maanden was waggelde ik op m'n vier bandjes rondjes in de tuin.
Och, kijk ons eendje waggelt, riep mijn moeder verrukt. Op m'n vierde kreeg ik de mazelen. Een lelijk gezicht, al die rode vlekken op m'n lak. Vader noemde me plagerig: lelijk eendje. Hij had een extra deken over m'n motorkap gelegd, bang als hij was dat m'n inlaatklep kou zou vatten. De vlekken verdwenen en ik kreeg een stevige wasbeurt.
Kort daarna kreeg ik een grill-ontsteking. Voorzichtig werd ik naar de garage gesleept. Een monteur constateerde dat de bouten geoxideerd en te groot waren. Hij knipte ze er uit met een grote tang. Ik was er akelig van en moest vijf dagen in de garage blijven. Gelukkig knapte ik snel op en mocht weer naar buiten. Met een volle tank reed ik de zon tegemoet. Ik waggelde van plezier, speelde met m'n vriendinnen: Dodge, Austin en Ford.
De oorlog brak uit. De benzine ging op de bon. Ook de olie was haast nergens meer te koop. Door die tekorten raakte ik helemaal ontregeld. M'n inlaatklep was beschadigd en ik moest weer bijna een jaar de garage in. Daar stond ik dan, hoestbui op vier wielen. M'n lak was dof. M'n banden versleten. Het was een nare tijd.
Na een jaar was ik weer beter. Kreeg het Bovag certificaat, nieuwe banden, de lak werd opgepoetst en eindelijk daar reed ik weer vrolijk toeterend door de straten.
Heerlijk die vrijheid. De oorlog was weer voorbij maar daarna heb ik nog even een dipje gehad. Op m'n vijftiende was ik een echte lelijke eend. M'n hele carrosserie was pokdalig en ik verloor olie. Nou daar werd ik knap chagrijnig van.
In die tijd leerde ik een vriend kennen, die Volvo heette. Hij fleurde me helemaal op. We hebben later samen een overeenkomst gesloten en kregen binnen enkele jaren zes volvo-eendjes. Prachtig glimmend rolden ze vlot van de band en toeterden er op los. In de warme zomers trokken we er met zijn allen op uit. Met een paar flessen spa-blauw, tegen oververhitting van de motor en een zonnebril voor m'n koplampen. Ziek ben ik niet meer geweest, gelukkig maar, want ik had m'n handen vol aan die ondernemende toeters.
Toen ik zestig was hebben ze een onderdeel uit mij verwijderd. Dat was versleten en hing tussen m'n banden.
Een paar jaar geleden heb ik negen maanden stilgestaan. Ik was niet ziek, had een mankement. Ze hebben flink aan mij gesleuteld. Monteurs hebben kleine stukjes ijzer uit m'n chassis gebeiteld. Daar zijn ze vijf uren mee bezig geweest. Ik lag vooor pampus want ze hadden m'n tank volgespoten met alcohol.
Toen ik bijkwam zaten er vijfenvijftig krammetjes in m'n motor en drie nietjes in m'n carosserie. Na vijf dagen ben ik op een sleepwagen naar huis gebracht, waar ik opnieuw moest leren op eigen banden te staan. Drie maanden later kreeg ik nieuwe bougies. Die zijn nodig voor verbranding van de brandstof die ik moet innemen. Wat was ik gelukkig. Ik was weer compleet.
Ik ga al vijfenzeventig jaar mee. Niet gek voor een eend.
Vorige week kreeg ik een oproep voor de APK keuring. `'k Vond het zonde van m'n tijd maar heb het toch maar gedaan. De uitslag was heel geruststellend. De katalysatorendie de vuile stoffen afvoeren zijn gezond. In m'n benzinetank hebben ze geen suiker aangetroffen. Bang voor een te hoog octaangehalte hoef ik niet te zijn. Wel is de druk aan de hoge kant. Met een pilletje in de tank is dat ook weer opgelost. Ik ben volledig goed gekeurd en kan nog jaren mee.
Voorlopig ben ik nog niet rijp voor het sloophuis.
Alice
Ik groeide flink. Toen ik veertien maanden was waggelde ik op m'n vier bandjes rondjes in de tuin.
Och, kijk ons eendje waggelt, riep mijn moeder verrukt. Op m'n vierde kreeg ik de mazelen. Een lelijk gezicht, al die rode vlekken op m'n lak. Vader noemde me plagerig: lelijk eendje. Hij had een extra deken over m'n motorkap gelegd, bang als hij was dat m'n inlaatklep kou zou vatten. De vlekken verdwenen en ik kreeg een stevige wasbeurt.
Kort daarna kreeg ik een grill-ontsteking. Voorzichtig werd ik naar de garage gesleept. Een monteur constateerde dat de bouten geoxideerd en te groot waren. Hij knipte ze er uit met een grote tang. Ik was er akelig van en moest vijf dagen in de garage blijven. Gelukkig knapte ik snel op en mocht weer naar buiten. Met een volle tank reed ik de zon tegemoet. Ik waggelde van plezier, speelde met m'n vriendinnen: Dodge, Austin en Ford.
De oorlog brak uit. De benzine ging op de bon. Ook de olie was haast nergens meer te koop. Door die tekorten raakte ik helemaal ontregeld. M'n inlaatklep was beschadigd en ik moest weer bijna een jaar de garage in. Daar stond ik dan, hoestbui op vier wielen. M'n lak was dof. M'n banden versleten. Het was een nare tijd.
Na een jaar was ik weer beter. Kreeg het Bovag certificaat, nieuwe banden, de lak werd opgepoetst en eindelijk daar reed ik weer vrolijk toeterend door de straten.
Heerlijk die vrijheid. De oorlog was weer voorbij maar daarna heb ik nog even een dipje gehad. Op m'n vijftiende was ik een echte lelijke eend. M'n hele carrosserie was pokdalig en ik verloor olie. Nou daar werd ik knap chagrijnig van.
In die tijd leerde ik een vriend kennen, die Volvo heette. Hij fleurde me helemaal op. We hebben later samen een overeenkomst gesloten en kregen binnen enkele jaren zes volvo-eendjes. Prachtig glimmend rolden ze vlot van de band en toeterden er op los. In de warme zomers trokken we er met zijn allen op uit. Met een paar flessen spa-blauw, tegen oververhitting van de motor en een zonnebril voor m'n koplampen. Ziek ben ik niet meer geweest, gelukkig maar, want ik had m'n handen vol aan die ondernemende toeters.
Toen ik zestig was hebben ze een onderdeel uit mij verwijderd. Dat was versleten en hing tussen m'n banden.
Een paar jaar geleden heb ik negen maanden stilgestaan. Ik was niet ziek, had een mankement. Ze hebben flink aan mij gesleuteld. Monteurs hebben kleine stukjes ijzer uit m'n chassis gebeiteld. Daar zijn ze vijf uren mee bezig geweest. Ik lag vooor pampus want ze hadden m'n tank volgespoten met alcohol.
Toen ik bijkwam zaten er vijfenvijftig krammetjes in m'n motor en drie nietjes in m'n carosserie. Na vijf dagen ben ik op een sleepwagen naar huis gebracht, waar ik opnieuw moest leren op eigen banden te staan. Drie maanden later kreeg ik nieuwe bougies. Die zijn nodig voor verbranding van de brandstof die ik moet innemen. Wat was ik gelukkig. Ik was weer compleet.
Ik ga al vijfenzeventig jaar mee. Niet gek voor een eend.
Vorige week kreeg ik een oproep voor de APK keuring. `'k Vond het zonde van m'n tijd maar heb het toch maar gedaan. De uitslag was heel geruststellend. De katalysatorendie de vuile stoffen afvoeren zijn gezond. In m'n benzinetank hebben ze geen suiker aangetroffen. Bang voor een te hoog octaangehalte hoef ik niet te zijn. Wel is de druk aan de hoge kant. Met een pilletje in de tank is dat ook weer opgelost. Ik ben volledig goed gekeurd en kan nog jaren mee.
Voorlopig ben ik nog niet rijp voor het sloophuis.
Alice
maandag 14 juni 2010
stiftgedicht
Het meisje probeert als jongste solo de wereld rond te zeilen
Ze meldde via de sateliettelefoon in harde wind en hoge golven
dat ze heimwee had naar haar beertje.
Alice
stiftgedicht
LC vrijdag 11 juni 2010
rubriek Buitenland pag. 4
Ze meldde via de sateliettelefoon in harde wind en hoge golven
dat ze heimwee had naar haar beertje.
Alice
stiftgedicht
LC vrijdag 11 juni 2010
rubriek Buitenland pag. 4
zaterdag 12 juni 2010
Overheid
Een bonte verzameling
oude rotten en groene blaadjes
jonge slaplantjes
en beloftevolle geraniumstekjes
zullen zich bedienen
van kaasschaaf en hakbijl
om te regeren
met kaasblokjes en bitterballen
Alice
stift-gedicht
L.C. 5 juni 2010
Sneon en Snein pag. 1
Abonneren op:
Reacties (Atom)