meer dan 50 jaar geleden

25 september 1958 onze trouwdag.
Ik was al vroeg wakker s’morgens om negen uur had ik een afspraak met de kapper.
Als ik naar buiten kijk zie ik dat het regent, en het waait ook nog behoorlijk.
Er is geen kapper bij ons in het dorp, de dichts bijzijnde kapper is tien kilometer verder op.
De regenjas maar aan en door weer en wind fietsen er zit niks anders op.
Bij de kapper droogden mijn kleren weer wat op. Ik hoopte maar dat wanneer ik klaar was het weer wat beter zou zijn.
Maar helaas de regen kwam met bakken uit de hemel vallen. Onder een boom schuilen hielp ook niet.
Mijn haar was klets nat toen ik thuis kwam ik had net zo goed niet naar de kapper hoeven gaan.
Met een badhanddoek heb ik mijn haar goed droog gewreven, een droger hadden we niet.
Het sluiertje er over heen gedaan , en het zat nog mooi ook.
Toen mijn verloofde mij op kwam halen met de taxie vond hij dat ik er heel mooi uitzag.
Onder weg in de taxie vertelde ik hem van mijn reis naar de kapper hij moest er smakelijk om lachen.
Ook dat nog dacht ik, maar hij zei, er is niets meer van te zien, ik vind dat je er prachtig uitziet.
Toen we in de trouwzaal aankwamen zagen we iets, dat niet te geloven is.
Er stonden vier stoelen vooraan waar dienen die nou voor dacht ik we zijn maar met z’n tweeën.
Wat schetst onze verbazing, daar komt nog een stel aan ze gaan aarzelend naast ons zitten ook zij kijken verbaast totaal vreemde mensen. Hoe bestaat het? We stellen ons aan elkaar voor.
Dit heb ik nog nooit mee gemaakt daarvoor niet en daarna ook nooit weer. Hoe kan dit? Is het een vergissing? De trouwplechtigheid ging gewoon door er werd helemaal geen uitleg gegeven.
En wij hebben er verder ook niks mee gedaan. Het was ook nog wel grappig.
We hadden ook geen fotograaf besteld maar buiten stond er wel een. Hij maakte binnen en buiten allerlei foto’s wij konden ze bij hem bestellen, de hele familie per gezin, stijf in de houding op de trappen op de foto. Toen we ze later bestelden was er een fout gemaakt we kregen tien foto’s van twee tantes die beslist niet met elkaar konden opschieten stijf naast elkaar in witte jassen op de trappen toegestuurd. We konden ze gelukkig nog ruilen. Het foto albumpje was een soort harmonica geval, met zwart,witte, foto’s.
In de kerk zijn geen foto’s gemaakt dat mocht toen nog niet. Het was een dag met storm en wind.
Daardoor konden er veel gasten niet komen op de bruiloft niemand had nog een auto en bussen kwamen s’avonds ook niet in het dorp op de fiets viel ook niet mee met dit weer.
Ondanks dat was het toch nog een mooie bruiloft. Al weet ik er niet eens veel meer van te herinneren. Onze weg is niet altijd over rozen gegaan maar we zijn al 51 jaar gelukkig getrouwd.


Duotsje