Onze soezen waren naar eindeloos oefenen uitgegroeid van mini tot mega.
Voor de verjaardag hadden we dan ook het plan opgevat om met deze soezen tevoorschijn te komen en verbaasde gezichten te zien, die met ongeloof naar onze pronkstukken zouden kijken.
Tot ons groot genoegen waren we sinds kort in het bezit van een gigantische uitvinding.
We hadden diep in de buidel getast en hadden een professionele slagroomspuit gekocht,
zo eentje welke ze ook in restaurants gebruiken. Het was wel een aanslag op onze portemonnee, maar we waren vastbesloten om bij onze volgende verjaardagen, in lengte van dagen, onze formidabele soezen te presenteren. Vooral dit formaat, daar kon heel wat in en ze moesten natuurlijk goedgevuld zijn. Onze aankoop werkte met patronen met zuurstof, een pakje slagroom, suiker naar behoefte, goed dichtdraaien, een kind kon de was doen. Er zat een soort hendel aan, die je indrukte en dan wist je niet wat je zag. Heerlijke luchtige slagroom kwam in grote toeven uit de spuit, je kon er de heerlijkste ijsjes, machtige toetjes, prachtige sorbets, irish koffee en noem het maar op,mee versieren. Al dit heerlijks stond op de kleurrijke verpakking, het vertelde je ,dat je niet verder kon leven zonder, deze toverspuit. Dus konden wij ons niets beters bedenken dan tot aankoop over te gaan, vooral nu we van die mega soezen bakten
Toen brak de dag aan dat er een verjaardag gevierd werd binnen ons gezin.
De visite stroomde binnen, de jarige werd gefeliciteerd, cadeautjes uitgepakt, de oh en ah,s waren niet van de lucht, alles was even mooi.
Toen iedereen zat en drinken voor zich had was het moment supreme daar.
Snel verdween ik met Hans naar de keuken, wat zouden ze opkijken. De soezen lagen netjes gesneden, de kapjes eraf, te wachtten op wat hen zou overkomen.
De slagroomspuit stond klaar, die werd ter hand genomen, een druk op de knop en voila de slagroom zat tegen het plafond en de soezen waren leeg.
Ik had goud willen geven om die gezichten van ons te zien, wat een verbazing en wat een toestand, even zaten we met de handen in het haar.
Gelukkig hadden we nog slagroom in huis en konden we de volgende spuit klaarmaken, goed dichtdraaien, want waarschijnlijk was dat het euvel.
Nu ging het perfect en even later stonden we in de kamer met een schaal perfect uit de kluiten gewassen soezen, niemand wist van ons akkefietje.
Later op de avond, toen iedereen allang op een oor lag hebben we gierend van de lach, ons zoete plafond onder handen genomen, waarna het er weer gelikt uitzag.
woensdag 31 maart 2010
de roek
Drukte van belang
in onze tuin.
Er wordt gebouwd.
Twee groenlingen vliegen af en aan,
hun snavels vol met
takjes, draadjes ,sprietjes en pluizen,.
een paleisje in aanbouw.
Trots en zielsgelukkig.
Maar ach, dit prille geluk,
overschaduwt,
letterlijk en figuurlijk,
door een dief.
in onze tuin.
Er wordt gebouwd.
Twee groenlingen vliegen af en aan,
hun snavels vol met
takjes, draadjes ,sprietjes en pluizen,.
een paleisje in aanbouw.
Trots en zielsgelukkig.
Maar ach, dit prille geluk,
overschaduwt,
letterlijk en figuurlijk,
door een dief.
zondag 28 maart 2010
liefde
Liefde,
zijn kleine dingen,
luister maar naar de vogels die voor je zingen,
een poes die langs je benen strijktje
een hond die niet van je zijde wijkt,
een handje, oh zo klein,
wat maakt dat alles het leven fijn.
een mantel voor iemand met verdriet,
waaruit blijkt, ik vergeet je niet,
ik hoef het hier niet uit te leggen,
het is liefde zou ik zeggen.
zijn kleine dingen,
luister maar naar de vogels die voor je zingen,
een poes die langs je benen strijktje
een hond die niet van je zijde wijkt,
een handje, oh zo klein,
wat maakt dat alles het leven fijn.
een mantel voor iemand met verdriet,
waaruit blijkt, ik vergeet je niet,
ik hoef het hier niet uit te leggen,
het is liefde zou ik zeggen.
woningruimte
Woningnood.
Al sinds een week of vier vindt er dagelijks eenzelfde ritueel plaats bij ons in de buurt.
Een jong stel wil zich nestelen en komt regelmatig langs wandelen.
Ze zijn vast op zoek naar woonruimte, zo te zien.
Eerst komt de Dame, ze drentelt koket voorop, gevolgd door meneer een nogal kleurrijk figuur.
Samen turen, kijken en opserveren ze de omgeving, het moet wel aan alle verwachtingen voldoen.
Het moet schoon zijn, in de natuur, bij het water en in een groene omgeving, ver weg van de drukte van de stad.
Veilig en kindvriendelijkheid is ook een eerste vereiste.
Ze willen namelijk niet te lang wachten met gezinsuitbreiding, kleintjes zijn heel welkom.
Ze zijn blijkbaar nogal zinnig, er is hun al een appartement aangeboden, een penthouse zelfs.
Ze hebben hem bekeken van alle kanten, voor- en achterkant en zelfs boven op het dak, maar ze komen maar niet tot een besluit.
Nog een paar dagen hebben ze bedenktijd, dan loopt hun optie af, er zijn kapers op de kust. We begrijpen het niet, aan de prijs kan het niet liggen, ze mogen gratis gebruik maken van onze eendenkorf.
Wat zouden we genieten!!!!!
Al sinds een week of vier vindt er dagelijks eenzelfde ritueel plaats bij ons in de buurt.
Een jong stel wil zich nestelen en komt regelmatig langs wandelen.
Ze zijn vast op zoek naar woonruimte, zo te zien.
Eerst komt de Dame, ze drentelt koket voorop, gevolgd door meneer een nogal kleurrijk figuur.
Samen turen, kijken en opserveren ze de omgeving, het moet wel aan alle verwachtingen voldoen.
Het moet schoon zijn, in de natuur, bij het water en in een groene omgeving, ver weg van de drukte van de stad.
Veilig en kindvriendelijkheid is ook een eerste vereiste.
Ze willen namelijk niet te lang wachten met gezinsuitbreiding, kleintjes zijn heel welkom.
Ze zijn blijkbaar nogal zinnig, er is hun al een appartement aangeboden, een penthouse zelfs.
Ze hebben hem bekeken van alle kanten, voor- en achterkant en zelfs boven op het dak, maar ze komen maar niet tot een besluit.
Nog een paar dagen hebben ze bedenktijd, dan loopt hun optie af, er zijn kapers op de kust. We begrijpen het niet, aan de prijs kan het niet liggen, ze mogen gratis gebruik maken van onze eendenkorf.
Wat zouden we genieten!!!!!
donderdag 25 maart 2010
bloemen
Dankzij een fijne cadeaubon van de schrijversbende ziet mijn tuin er al weer heel wat vrolijker uit! Bedankt allemaal!
maandag 22 maart 2010
Liefde
Liefde is een deken,soms met gaten,soms met rafels.
Maar altijd weer een plek om je te warmen.
Een plek om wat je lief is te omarmen.
Liefde ruikt naar lente.
Liefde is geduldig,
Liefde zoekt zichzelf niet.
Liefde kent geen afgunst.
Liefde zal niet vergaan.
Maar liefde lijkt verstrikt in wilde blikken.
Bonkende muziek,
dat wil liefde niet.
Liefde is op zoek naar tederheid,
geborgenheid.
Duotsje
Maar altijd weer een plek om je te warmen.
Een plek om wat je lief is te omarmen.
Liefde ruikt naar lente.
Liefde is geduldig,
Liefde zoekt zichzelf niet.
Liefde kent geen afgunst.
Liefde zal niet vergaan.
Maar liefde lijkt verstrikt in wilde blikken.
Bonkende muziek,
dat wil liefde niet.
Liefde is op zoek naar tederheid,
geborgenheid.
Duotsje
donderdag 18 maart 2010
ZELF EEN BERICHT PLAATSEN OP HET BLOG
Ga naar http://inktlap.blogspot.com/
- Je ziet bovenaan een donkerblauw balkje waarin staat: Aanmelden.
- Als je daarop klikt, krijg je een schermpje waarop staat: aanmelden met uw Google-account.
- In het vakje "gebruikersnaam (e-mail)" vul je ons e-mailadres in (vraag Hella als je 't vergeten bent)
In het vakje "wachtwoord" vul je ons wachtwoord in (idem)
- Dan krijg je een scherm dat "dashboard" genoemd wordt.
- Als je klikt op het knopje NIEUW BERICHT krijg je een schermpje waar je je verhaal kunt intypen. In het vakje "titel" typ je de titel van het stukje, in het grote vak de rest van het verhaal.
- Als je klaar bent, klik je op "Bericht publiceren."
- Dan krijg je een scherm waarop staat "Uw blogbericht is gepubliceerd".
Door op "Blog weergeven" of "Bericht weergeven" te klikken, kun je zien hoe je bericht er nu opstaat.
Het nieuwe bericht komt altijd boven het oudere bericht.
- Een goede raad: typ je stuk eerst als een word-document.
Daarna kun je het kopiëren en 'plakken' in het grote vak.
Dit kun je het gemakkelijkst doen door je tekst te selecteren door tegelijk op Ctrl en A te drukken (A=Alles).
Dan druk je op Ctrl en C (C=Copy=kopiëren)
Dan ga je naar het blogvak.
Dan druk je op Ctrl en V en dan staat je hele tekst daar! (Vergeet niet om de titel in het titelvak te typen.)
Zo kun je je tekst niet kwijtraken en kan er nix misgaan.
- Zet altijd je naam (of pseudoniem) onder je bericht, anders zijn ze allemaal "geplaatst door Inktlap". Zet je naam ook in het vakje "Labels voor dit bericht" . Dan kun je met 1 klik al jouw berichten terugvinden.
PLAATJE ERBIJ?
- Als je een plaatje wilt toevoegen, klik je op het plaatje (tweede van rechts) direct boven het grote vak.
Dan opent er een apart scherm. Daar kun je in het lege vakje (naast "bladeren") het plaatje op je computer opzoeken.
Je kunt kiezen of je het plaatje boven of naast de tekst wilt hebben. Klik dan op "afbeelding uploaden" (dat duurt even). Als het klaar is, klik je op "bericht publiceren".
MISGEGAAN?
- Als je je bericht hebt geplaatst, en je ziet nog fouten, dan kun je op het potloodje onder je bericht klikken. Dan krijg je weer het scherm met het tekstvak, en kun je fouten verbeteren.
- Als je het hele bericht wilt verwijderen, klik je op "berichten bewerken" (vlak boven de titelbalk).
Dan krijg je een lijst met alle berichten die er op het blog staan.
Klik op het woord "verwijderen" dat achter de titel van je bericht staat, en dan wordt je nogmaals gevraagd of je het wilt verwijderen en Ja! Dan is het weg.
REAGEREN?
- Wil je reageren op een blog-bericht? De instellingen zijn zo, dat iedereen kan reageren.
- Als je klikt op de link onder het bericht waar staat "0 reacties" dan krijg je het schermpje waarin je je reactie kunt typen.
Hij vraagt: "Kies een profiel." Als je niet ingelogd bent, kun je gewoon reageren als "anoniem."
Als je je reactie hebt getypt, klik je op "reactie plaatsen". Dan krijg je nog een schermpje met een kronkelwoord. Daarvan moet je de letters overtypen, en dan komt je reactie er te staan.
Het is wel leuk als je je naam bij je reactie vermeldt.
- Je ziet bovenaan een donkerblauw balkje waarin staat: Aanmelden.
- Als je daarop klikt, krijg je een schermpje waarop staat: aanmelden met uw Google-account.
- In het vakje "gebruikersnaam (e-mail)" vul je ons e-mailadres in (vraag Hella als je 't vergeten bent)
In het vakje "wachtwoord" vul je ons wachtwoord in (idem)
- Dan krijg je een scherm dat "dashboard" genoemd wordt.
- Als je klikt op het knopje NIEUW BERICHT krijg je een schermpje waar je je verhaal kunt intypen. In het vakje "titel" typ je de titel van het stukje, in het grote vak de rest van het verhaal.
- Als je klaar bent, klik je op "Bericht publiceren."
- Dan krijg je een scherm waarop staat "Uw blogbericht is gepubliceerd".
Door op "Blog weergeven" of "Bericht weergeven" te klikken, kun je zien hoe je bericht er nu opstaat.
Het nieuwe bericht komt altijd boven het oudere bericht.
- Een goede raad: typ je stuk eerst als een word-document.
Daarna kun je het kopiëren en 'plakken' in het grote vak.
Dit kun je het gemakkelijkst doen door je tekst te selecteren door tegelijk op Ctrl en A te drukken (A=Alles).
Dan druk je op Ctrl en C (C=Copy=kopiëren)
Dan ga je naar het blogvak.
Dan druk je op Ctrl en V en dan staat je hele tekst daar! (Vergeet niet om de titel in het titelvak te typen.)
Zo kun je je tekst niet kwijtraken en kan er nix misgaan.
- Zet altijd je naam (of pseudoniem) onder je bericht, anders zijn ze allemaal "geplaatst door Inktlap". Zet je naam ook in het vakje "Labels voor dit bericht" . Dan kun je met 1 klik al jouw berichten terugvinden.
PLAATJE ERBIJ?
- Als je een plaatje wilt toevoegen, klik je op het plaatje (tweede van rechts) direct boven het grote vak.
Dan opent er een apart scherm. Daar kun je in het lege vakje (naast "bladeren") het plaatje op je computer opzoeken.
Je kunt kiezen of je het plaatje boven of naast de tekst wilt hebben. Klik dan op "afbeelding uploaden" (dat duurt even). Als het klaar is, klik je op "bericht publiceren".
MISGEGAAN?
- Als je je bericht hebt geplaatst, en je ziet nog fouten, dan kun je op het potloodje onder je bericht klikken. Dan krijg je weer het scherm met het tekstvak, en kun je fouten verbeteren.
- Als je het hele bericht wilt verwijderen, klik je op "berichten bewerken" (vlak boven de titelbalk).
Dan krijg je een lijst met alle berichten die er op het blog staan.
Klik op het woord "verwijderen" dat achter de titel van je bericht staat, en dan wordt je nogmaals gevraagd of je het wilt verwijderen en Ja! Dan is het weg.
REAGEREN?
- Wil je reageren op een blog-bericht? De instellingen zijn zo, dat iedereen kan reageren.
- Als je klikt op de link onder het bericht waar staat "0 reacties" dan krijg je het schermpje waarin je je reactie kunt typen.
Hij vraagt: "Kies een profiel." Als je niet ingelogd bent, kun je gewoon reageren als "anoniem."
Als je je reactie hebt getypt, klik je op "reactie plaatsen". Dan krijg je nog een schermpje met een kronkelwoord. Daarvan moet je de letters overtypen, en dan komt je reactie er te staan.
Het is wel leuk als je je naam bij je reactie vermeldt.
woensdag 17 maart 2010
Wat het donker tegen mij zegt
Laat ik nu net een nieuwe kaars in de lantaarn hebben gezet. Die brandt bij ons in het zijraam, dag en nacht, altijd. Voor de zieken, de eenzamen, voor hen die het moeilijk hebben op welke manietr dan ook, en och, voor de wereld.
Die lantaarn er om heen is wel nodig voor onze drie poesen. En voor de friemelvingertjes van de kleinkinderen.
Zelf ben ik er altijd blij mee, als er weer een nieuwe kaars brandt. -Dat is weer goed voor een tijdje, denk ik dan. Als één van ons bij de HEMA binnenloopt, slaan we bijna alles in wat er staat, want er moet steeds een voorraadje zijn. Een licht in de duisternis.
Als ik 's nachts even beneden ben, omdat ik niet kan slapen, is het zo heerlijk om naar het zachte schijnsel te kijken in de stikdonkere kamer. De kaars is dan, behalve hier en daar een straatlantaarn, het enige licht op de Lytsedyk.
Ik word er altijd helemaal vredig van, het lijkt een beetje op de sterrenhemel in een donkere nacht; daar staan we dan soms in opperste verwondering naar te kijken, en van te genieten.
En dan denk ik: -wat goed dat de duisternis er is, de nacht, de schaduwkant. Want zonder dat zou er geen licht zijn, het zou niet opvallen en mensen blij maken. Het donker zegt ook tegen mij: zie, alles is in rust en vrede, je mag nu uitrusten, slapen, morgen is er weer een nieuwe dag, met het licht van de zon.
En zonder duisternis is er geen licht in je bestaan. Vreugde en verdriet liggen zó dicht bij elkaar, en het gaan door het donker wordt tenslotte altijd beloond door een nieuw licht, hoe klein soms ook.
Dat is wat het donker tegen mij zegt.
Alexandra
Die lantaarn er om heen is wel nodig voor onze drie poesen. En voor de friemelvingertjes van de kleinkinderen.
Zelf ben ik er altijd blij mee, als er weer een nieuwe kaars brandt. -Dat is weer goed voor een tijdje, denk ik dan. Als één van ons bij de HEMA binnenloopt, slaan we bijna alles in wat er staat, want er moet steeds een voorraadje zijn. Een licht in de duisternis.
Als ik 's nachts even beneden ben, omdat ik niet kan slapen, is het zo heerlijk om naar het zachte schijnsel te kijken in de stikdonkere kamer. De kaars is dan, behalve hier en daar een straatlantaarn, het enige licht op de Lytsedyk.
Ik word er altijd helemaal vredig van, het lijkt een beetje op de sterrenhemel in een donkere nacht; daar staan we dan soms in opperste verwondering naar te kijken, en van te genieten.
En dan denk ik: -wat goed dat de duisternis er is, de nacht, de schaduwkant. Want zonder dat zou er geen licht zijn, het zou niet opvallen en mensen blij maken. Het donker zegt ook tegen mij: zie, alles is in rust en vrede, je mag nu uitrusten, slapen, morgen is er weer een nieuwe dag, met het licht van de zon.
En zonder duisternis is er geen licht in je bestaan. Vreugde en verdriet liggen zó dicht bij elkaar, en het gaan door het donker wordt tenslotte altijd beloond door een nieuw licht, hoe klein soms ook.
Dat is wat het donker tegen mij zegt.
Alexandra
maandag 15 maart 2010
Bidden
Hij kon er wat van, mijn katholieke buurjongetje.
Hij vloekte zó hard en veelvuldig, dat ik er zenuwachtig van werd.
"Bubï!"riep ik dan, " hou toch eens op met dat vreselijke gevloek! Dadelijk moet je weer biechten!"
"Nou en?" riep hij dan uitdagend."Een robbertje biechten en klaar!"
Waarop ik hem verbijsterd aanstaarde. "Maar vind je dat dan niet erg?"
"Hoezo erg?" "Tien of twintig weesgegroetjes!" Hij haalde zijn schouders op.
Wees-gegroetjes, dacht ik dan. Dat is een gebed. -Wees gegroet Maria, vol van genade...
Ik was dan wel niet katholiek, maar ik vond het best een mooi gebed. En dat raffelde hij dan af als penitentie en de volgende dag ging het weer precies hetzelfde.
Dat is toch raar.
Maar het kon hem niets schelen. Misschien kwam dat wel doordat zijn moeder zo vroom was. Die rolde een rode loper uit naar de straat, en viel dan op haar knieën neer als de hostie langskwam bij een processie. Ze bleef dan een hele tijd roerloos zitten bidden.
Ik was wel blij dat mijn moeder dat niet deed.
Er waren al genoeg akelige dingen bij ons thuis.
Altijd maar ruzie en geschreeuw.
Ik ging dan in een hoekje zitten, waar niemand me kon zien, en bad almaar: 'lieve Heertje, laten ze alsjeblieft ophouden'.
Ik kan nog steeds niet tegen ruzie.
Rust en vrede wil ik.
Soms was ik in de tijd van Bubi's gevloek toch wel jaloers op hem. Hij mocht naar de grote Catharina-kerk, die altijd open was. Je kon er zó maar inlopen. Het was er mooi en stil. En er waren altijd mensen die rustig op het knielbankje zaten te bidden. Soms staken ze een kaarsje aan bij het Maria-altaar en als ze weggingen, knielden ze voor het Christusbeeld en sloegen een kruis. Dat vond ik mooi, dat wou ik ook wel; maar ik werd geacht daar helemaal niet te zijn, ik was immers niet katholiek. Maar ik keek toch wel eens om het hoekje.
Het is zo jammer dat tegenwoordig de kerken niet meer open zijn. Om zo maar even binnen te lopen, voor een rustig moment in de dag. Maar men was bang dat het offerblok gelicht werd, wat blijkbaar regelmatig gebeurde.
Is dat alleen in Nederland zo? Ik herinner me dat we, toen we jaren geleden eens op Madeira waren, je zo maar de prachtige grote kerk binnen kon lopen. Of er nu een mis aan de gang was of niet. Niemand stoorde zich eraan. Eens zaten we daar stil op een bank, en zagen een monnik bezig bloemen in een vaas te schikken. Hij deed dat met zo'n overgave, en er ging zo'n rust van uit, dat het leek op een gebed. Dat beeld draag ik nog steeds met me mee.
En nu? Nu ga ik naar de eredienst van de Christengemeenschap en voel me daar thuis. Na het Onze Vader staan we als koor op en zingen het Amen, Amen, Amen! Dat blijven we dan de hele dag nog neuriën in ons vredige huis.
Hij vloekte zó hard en veelvuldig, dat ik er zenuwachtig van werd.
"Bubï!"riep ik dan, " hou toch eens op met dat vreselijke gevloek! Dadelijk moet je weer biechten!"
"Nou en?" riep hij dan uitdagend."Een robbertje biechten en klaar!"
Waarop ik hem verbijsterd aanstaarde. "Maar vind je dat dan niet erg?"
"Hoezo erg?" "Tien of twintig weesgegroetjes!" Hij haalde zijn schouders op.
Wees-gegroetjes, dacht ik dan. Dat is een gebed. -Wees gegroet Maria, vol van genade...
Ik was dan wel niet katholiek, maar ik vond het best een mooi gebed. En dat raffelde hij dan af als penitentie en de volgende dag ging het weer precies hetzelfde.
Dat is toch raar.
Maar het kon hem niets schelen. Misschien kwam dat wel doordat zijn moeder zo vroom was. Die rolde een rode loper uit naar de straat, en viel dan op haar knieën neer als de hostie langskwam bij een processie. Ze bleef dan een hele tijd roerloos zitten bidden.
Ik was wel blij dat mijn moeder dat niet deed.
Er waren al genoeg akelige dingen bij ons thuis.
Altijd maar ruzie en geschreeuw.
Ik ging dan in een hoekje zitten, waar niemand me kon zien, en bad almaar: 'lieve Heertje, laten ze alsjeblieft ophouden'.
Ik kan nog steeds niet tegen ruzie.
Rust en vrede wil ik.
Soms was ik in de tijd van Bubi's gevloek toch wel jaloers op hem. Hij mocht naar de grote Catharina-kerk, die altijd open was. Je kon er zó maar inlopen. Het was er mooi en stil. En er waren altijd mensen die rustig op het knielbankje zaten te bidden. Soms staken ze een kaarsje aan bij het Maria-altaar en als ze weggingen, knielden ze voor het Christusbeeld en sloegen een kruis. Dat vond ik mooi, dat wou ik ook wel; maar ik werd geacht daar helemaal niet te zijn, ik was immers niet katholiek. Maar ik keek toch wel eens om het hoekje.
Het is zo jammer dat tegenwoordig de kerken niet meer open zijn. Om zo maar even binnen te lopen, voor een rustig moment in de dag. Maar men was bang dat het offerblok gelicht werd, wat blijkbaar regelmatig gebeurde.
Is dat alleen in Nederland zo? Ik herinner me dat we, toen we jaren geleden eens op Madeira waren, je zo maar de prachtige grote kerk binnen kon lopen. Of er nu een mis aan de gang was of niet. Niemand stoorde zich eraan. Eens zaten we daar stil op een bank, en zagen een monnik bezig bloemen in een vaas te schikken. Hij deed dat met zo'n overgave, en er ging zo'n rust van uit, dat het leek op een gebed. Dat beeld draag ik nog steeds met me mee.
En nu? Nu ga ik naar de eredienst van de Christengemeenschap en voel me daar thuis. Na het Onze Vader staan we als koor op en zingen het Amen, Amen, Amen! Dat blijven we dan de hele dag nog neuriën in ons vredige huis.
donderdag 11 maart 2010
bewondering
De natuur,
zon, alles in gloed en warme kleur,
ik bewonder.
De natuur,
vandaag harde wind en grijs,
ik bewonder.
De natuur,
regen tegen de ruiten,
ik bewonder.
De natuur,
het wordt niet licht,
ik bewonder.
De natuur,
tijd, de schemering,
ik bewonder.
De natuur,
vogels zoeken hun plek,
ik bewonder.
De natuur,
sterren, zo hemels,
ik bewonder.
Tineke
zon, alles in gloed en warme kleur,
ik bewonder.
De natuur,
vandaag harde wind en grijs,
ik bewonder.
De natuur,
regen tegen de ruiten,
ik bewonder.
De natuur,
het wordt niet licht,
ik bewonder.
De natuur,
tijd, de schemering,
ik bewonder.
De natuur,
vogels zoeken hun plek,
ik bewonder.
De natuur,
sterren, zo hemels,
ik bewonder.
Tineke
woensdag 10 maart 2010
www.wachtwoord.nl
Goeiemorgen zeg ik opgewekt.
Hij zegt niets terug.
Goeiemorgen zeg ik nog eens.
Geen antwoord, geen groet.
Het gas onder de ketel suist zachtjes.
Nukkige bui vandaag? Oké, zwijg dan.
Het water in de ketel begint aarzelend te zingen.
Is er post gekomen voor mij?
Hij reageert niet op mijn vraag.
Er is post, een brief van mijn vriend uit Canada.
In de rieten stoel voor het raam lees ik genietend.
De voor jaarszon verwarmt mijn handen.
Buiten laat een merel een lange alarmerende triller horen.
Het water kookt.
Zal ik thee zetten. Of toch liever koffie?
Geen boe of ba.
Ik zet een pot rooibos thee op het waxinelichtje.
Wil je niet praten?
Een diep zwijgen is het antwoord.
Nee dus. Ik zucht diep en begin aan een brief naar Canada.
Snelle woorden vormen vele zinnen.
Het wordt een lange brief.
Plotseling word ik opgeschrikt door een kletterende hagelbui.
Met veel geweld stort hij zich op de ruiten.
Een korte maar hevige maartse bui.
Ik kijk naar de dikke witte korrels die zigzaggend langs het glas naar beneden glijden en smelten.
Omgetoverd tot kristallen druppels waarin de regenboog zich spiegelt.
Ze verzamelen zich tot een trillende waterplas.
Er is iets moois voorbij gekomen, zo snel voorbij.
Ik draai een punt aan mijn schrijven.
Wil jij hem voor mij posten, vraag ik.
Buiten raast een knetterende brommer met teveel decibellen voorbij.
Wachtwoord.
Hé, je praat. Wat zei je?
Wachtwoord.
Doe niet zo vervelend. Ik vraag je m'n brief wil posten.
Wachtwoord.
Vind je jezelf soms leuk, zeg ik geprikkeld
terwijl ik vergeefse moeite doe de brief te adresseren.
Wachtwoord.
Hoe op met pesten zeg.
Ik zeg nog veel meer.
Gooi alles naar zijn koppige Willem de Zwijger hoofd.
't Geeft niets. Er valt niet mee te praten.
Ik ben volledig verslagen.
Verslagen door een computer met een virus.
Alice Bakker-de Jong
Hij zegt niets terug.
Goeiemorgen zeg ik nog eens.
Geen antwoord, geen groet.
Het gas onder de ketel suist zachtjes.
Nukkige bui vandaag? Oké, zwijg dan.
Het water in de ketel begint aarzelend te zingen.
Is er post gekomen voor mij?
Hij reageert niet op mijn vraag.
Er is post, een brief van mijn vriend uit Canada.
In de rieten stoel voor het raam lees ik genietend.
De voor jaarszon verwarmt mijn handen.
Buiten laat een merel een lange alarmerende triller horen.
Het water kookt.
Zal ik thee zetten. Of toch liever koffie?
Geen boe of ba.
Ik zet een pot rooibos thee op het waxinelichtje.
Wil je niet praten?
Een diep zwijgen is het antwoord.
Nee dus. Ik zucht diep en begin aan een brief naar Canada.
Snelle woorden vormen vele zinnen.
Het wordt een lange brief.
Plotseling word ik opgeschrikt door een kletterende hagelbui.
Met veel geweld stort hij zich op de ruiten.
Een korte maar hevige maartse bui.
Ik kijk naar de dikke witte korrels die zigzaggend langs het glas naar beneden glijden en smelten.
Omgetoverd tot kristallen druppels waarin de regenboog zich spiegelt.
Ze verzamelen zich tot een trillende waterplas.
Er is iets moois voorbij gekomen, zo snel voorbij.
Ik draai een punt aan mijn schrijven.
Wil jij hem voor mij posten, vraag ik.
Buiten raast een knetterende brommer met teveel decibellen voorbij.
Wachtwoord.
Hé, je praat. Wat zei je?
Wachtwoord.
Doe niet zo vervelend. Ik vraag je m'n brief wil posten.
Wachtwoord.
Vind je jezelf soms leuk, zeg ik geprikkeld
terwijl ik vergeefse moeite doe de brief te adresseren.
Wachtwoord.
Hoe op met pesten zeg.
Ik zeg nog veel meer.
Gooi alles naar zijn koppige Willem de Zwijger hoofd.
't Geeft niets. Er valt niet mee te praten.
Ik ben volledig verslagen.
Verslagen door een computer met een virus.
Alice Bakker-de Jong
De wilgen.
Met knobbelige
kaalgeschoren kruinen
staan
zwangere wilgen
in een lange rij
het ongeboren
jonge groen
te koesteren
Tot de lente.
Alice Bakker-de Jong
kaalgeschoren kruinen
staan
zwangere wilgen
in een lange rij
het ongeboren
jonge groen
te koesteren
Tot de lente.
Alice Bakker-de Jong
maandag 8 maart 2010
Zo word je schrijver: 10 verbeterde tips
Ziezo, ik heb me even kwaad gemaakt en een reactie geschreven op de schrijftips in Opzij van deze maand.
De verbeterde tips staan op de Trouw-site, waar alle schrijflustigen ook een blog kunnen beginnen.
Oja, en nog een tip: als je een nieuw bericht aanmaakt, zie je onder het tekstvak nog een klein vakje waarbij staat: "Labels voor dit bericht." Als je daar elke keer je eigen naam invult, kun je heel gemakkelijk al je eigen schrijfsels terugvinden.
Hella
De verbeterde tips staan op de Trouw-site, waar alle schrijflustigen ook een blog kunnen beginnen.
Oja, en nog een tip: als je een nieuw bericht aanmaakt, zie je onder het tekstvak nog een klein vakje waarbij staat: "Labels voor dit bericht." Als je daar elke keer je eigen naam invult, kun je heel gemakkelijk al je eigen schrijfsels terugvinden.
Hella
zondag 7 maart 2010
Lente
Als de vroege vogels zingen
mijn banden
fluisteren onder mij
de eenden kwaken
in de vaart
de poezen vechten
achter 't huis
dan is de lente
stil gekomen
Alexandra van 't Veer
mijn banden
fluisteren onder mij
de eenden kwaken
in de vaart
de poezen vechten
achter 't huis
dan is de lente
stil gekomen
Alexandra van 't Veer
Stil
Hij steekt een kaars aan
in het donker
ik hoor het strijken langs de doos
de kachel brandt
met zacht geknetter
wij lezen, slaan de bladen om
in het donker
ik hoor het strijken langs de doos
de kachel brandt
met zacht geknetter
wij lezen, slaan de bladen om
lente
De regen slaat
tegen de ramen
het ruist van stilte
hier in huis
wat spelen? vraagt hij
en ik beroer
de zachte tonen
van Satie
tegen de ramen
het ruist van stilte
hier in huis
wat spelen? vraagt hij
en ik beroer
de zachte tonen
van Satie
niet iedereen kan een Rembrand zijn.
Ons onderwerp deze week is, wat doet het met je om over je leven te schrijven.
Voor mij betekend het,als het beleven van een soort tweede leven.
Door te denken aan vroeger komen zoveel herinneringen naar boven, leuke en minder leuke.
Als ik schrijf over mijn jeugd, ben ik me er erg van bewust ,dat ik in een liefderijk gezellig gezin ben groot gebracht.
Natuurlijk was het niet altijd pais en vree, vloog je ook wel woedend naar boven, er helemaal van overtuigd zijnde dat iedereen tegen je was.
We werden niet verwend, leerden met geld om gaan.
We mochten meedenken, we krijgen een televisie of we gaan op vakantie.
Wij kozen voor de tv. Dat vond ik heel bijzonder, dat wij als kinderen daar in werden gekend.
In de Sinterklaastijd kregen we, toen we ouder werden en niet meer geloofden, van onze moeder de spaarzegeltjes van de Spar.
We plakten op voorgedrukte blaadjes onze zegeltjes. Als ze dan vol waren, gingen we naar de winkel, om ze te verzilveren. Dan mochten mijn broertje en ik dat houden om cadeautjes te kopen. We hadden dan twee gulden of zoiets, maar waren de koning te rijk.
Dat was spannend, om daar mee om te gaan en zo mee uit te komen, dat je voor iedereen iets had.
Maar goed ik dwaal weer eens af, ben dus weer met mijn herinneringen bezig.
Dat doet dus het autobiografisch schrijven met mij, het neemt me altijd mee in de tijd en mijn gedachten gaan op de loop.
Ik vind het moeilijk om nu precies te zeggen, wat het met me doet.
Als ik kijk naar alles waarover ik al geschreven heb, ben ik verbaasd, wat hebben we veel gedaan.
Ik ben ook anders naar dingen gaan kijken, leer mezelf bewuster te leven en te kijken naar alles om me heen, een enkele bloem, een vogel, die schoonheid, ik geniet ervan.
Ik heb geleerd, dat je moet schrijven in details en niet te beknopt, laat het meer beleven,
door geuren, kleuren, groeien en bloeien, laat het meer voelen.
En dan Hella natuurlijk die elke week, weer inspireert, een nieuw onderwerp heeft. Ook laat ze ons in onze waarde, dat is knap van haar.
Van de verhalen van mijn medecursisten geniet ik ook, zij roepen ook vaak herinneringen op, dan denk je, oh ja, dat is waar ook!!!!
Ik slaak weleens een zucht, zeg dan als ik een mooi schilderij zie van Rembrand, die wordt tenminste herinnerd, die laat iets na. Net als goede schrijvers of beeldhouwers,
zij worden nooit vergeten..
Dat zou ik ook wel willen, maar dat zit er niet in, beroemd ben ik niet en zal ik ook niet worden.
Daarom zou ik willen dat ieder mens zijn leven, zijn memoires op papier zou zetten zodat zijn of haar nageslacht, nog eens zou kunnen lezen, hoe de wereld er toen uitzag, hoe die mens Mens is geworden!!
Want ieder mens is het toch waard om herinnerd te worden, we kunnen toch niet allemaal Rembrand zijn?
Tineke
Voor mij betekend het,als het beleven van een soort tweede leven.
Door te denken aan vroeger komen zoveel herinneringen naar boven, leuke en minder leuke.
Als ik schrijf over mijn jeugd, ben ik me er erg van bewust ,dat ik in een liefderijk gezellig gezin ben groot gebracht.
Natuurlijk was het niet altijd pais en vree, vloog je ook wel woedend naar boven, er helemaal van overtuigd zijnde dat iedereen tegen je was.
We werden niet verwend, leerden met geld om gaan.
We mochten meedenken, we krijgen een televisie of we gaan op vakantie.
Wij kozen voor de tv. Dat vond ik heel bijzonder, dat wij als kinderen daar in werden gekend.
In de Sinterklaastijd kregen we, toen we ouder werden en niet meer geloofden, van onze moeder de spaarzegeltjes van de Spar.
We plakten op voorgedrukte blaadjes onze zegeltjes. Als ze dan vol waren, gingen we naar de winkel, om ze te verzilveren. Dan mochten mijn broertje en ik dat houden om cadeautjes te kopen. We hadden dan twee gulden of zoiets, maar waren de koning te rijk.
Dat was spannend, om daar mee om te gaan en zo mee uit te komen, dat je voor iedereen iets had.
Maar goed ik dwaal weer eens af, ben dus weer met mijn herinneringen bezig.
Dat doet dus het autobiografisch schrijven met mij, het neemt me altijd mee in de tijd en mijn gedachten gaan op de loop.
Ik vind het moeilijk om nu precies te zeggen, wat het met me doet.
Als ik kijk naar alles waarover ik al geschreven heb, ben ik verbaasd, wat hebben we veel gedaan.
Ik ben ook anders naar dingen gaan kijken, leer mezelf bewuster te leven en te kijken naar alles om me heen, een enkele bloem, een vogel, die schoonheid, ik geniet ervan.
Ik heb geleerd, dat je moet schrijven in details en niet te beknopt, laat het meer beleven,
door geuren, kleuren, groeien en bloeien, laat het meer voelen.
En dan Hella natuurlijk die elke week, weer inspireert, een nieuw onderwerp heeft. Ook laat ze ons in onze waarde, dat is knap van haar.
Van de verhalen van mijn medecursisten geniet ik ook, zij roepen ook vaak herinneringen op, dan denk je, oh ja, dat is waar ook!!!!
Ik slaak weleens een zucht, zeg dan als ik een mooi schilderij zie van Rembrand, die wordt tenminste herinnerd, die laat iets na. Net als goede schrijvers of beeldhouwers,
zij worden nooit vergeten..
Dat zou ik ook wel willen, maar dat zit er niet in, beroemd ben ik niet en zal ik ook niet worden.
Daarom zou ik willen dat ieder mens zijn leven, zijn memoires op papier zou zetten zodat zijn of haar nageslacht, nog eens zou kunnen lezen, hoe de wereld er toen uitzag, hoe die mens Mens is geworden!!
Want ieder mens is het toch waard om herinnerd te worden, we kunnen toch niet allemaal Rembrand zijn?
Tineke
Vijftig jaar geleden
Toen ik eenentwintig was, had ik een schoonmoeder die in keukenkastjes neusde.
-Een glas? Nee moeder, dat is het ándere kastje. -Zal ik het eens voor je schoonmaken? -Nee moeder, dat doe ik zelf wel. Maar niet vaak genoeg, zo bleek uit deze en volgende opmerkingen. We hadden geen cent te makken, dus moesten we voor álles dankbaar zijn. Vooral voor het feit, dat ik bij hen in 'mocht' wonen. Máár ik was schuldig, dat moest ik goed begrijpen, want ik had haar zoon verleid. En o heden, ik was nu dus zwanger. Als ze 't gekund had, had ze mij er van beticht dat ik het kind uit de lucht gegrepen had of op z'n minst geknutseld met het zaad van een ander. Nee, er was nog geen pil. Er was periodieke onthouding of condooms. Niet dat mijn schoonouders hun zoon hadden voorgelicht. De mijne ook niet trouwens. Wat opmerkelijk: ouders gaan er dikwijls van uit dat kinderen onmondige wezens zijn. Dat ze nergens verstand van hebben. Maar wél als door een wonder op de hoogte zijn van alle ins en outs van voorbehoeding. Tenslotte kregen wij te horen dat zíj het altijd gedaan hadden met periodieke onthouding, maar ja, toen was het al te laat. Bovendien waren wij daar niet zo van. Met al dat tellen hadden wij juist een zwangerschap veroorzaakt. (Ik ben nooit zo goed in rekenen geweest en hij rekende helemáál niet). En zo zaten wij dus met de gebakken peren. En een, zij het in liefde gebaard, kind van het vrouwelijk geslacht. Toen we met enige moeite een betaalbaar flatje hadden gevonden, verhuisden we met ons geliefde kruimeltje. Wát was ik blij met onze eigen voordeur. Zo nu en dan kwamen ze op bezoek. Het snuffelen was nu wat ingewikkelder, dús gooide ze het over een andere boeg: -Góh, nú ziet hij er keurig uit! (een grijze broek en een donkerblauwe blazer), alsof hij een pop was die zichzelf niet aan kon kleden. Ze keek hém er ook niet bij aan, maar mij. Ook ons interieur werd welwillend bekeken:
-Góh, het ziet er nu toch echt gezellig uit! Als er een wedstrijd bestond voor de leukste studentenhuiskamer, zouden jullie het vást winnen!(Twee beklede autostoeltjes en een bed). Bij mijn niet meteen geslonken buik: -Góh! Ben je weer zwanger? -Nee moeder, we hebben zelf nauwelijks te eten. Dácht ik. En twee jaar later: -moet ze niet eens een broertje of zusje hebben? -Nee moeder, zei ik assertief, -we hebben zelf nauwelijks te eten. Eerst mocht het niet, en nu moest het ineens. De baby kwam pas op MIJN moment. En toen die van mij groot waren, bemoeide ik me met niets, nada, nergens mee. Want ik schaamde me. Plaatsvervangend. Ik schaamde me plaatsvervangend kapot. Na de scheiding was ik van haar af. Wat een rust. Mijn keukenkastjes zijn schoon omdat IK het wil. Of niet.
Alexandra van 't Veer
07/03'10
-Een glas? Nee moeder, dat is het ándere kastje. -Zal ik het eens voor je schoonmaken? -Nee moeder, dat doe ik zelf wel. Maar niet vaak genoeg, zo bleek uit deze en volgende opmerkingen. We hadden geen cent te makken, dus moesten we voor álles dankbaar zijn. Vooral voor het feit, dat ik bij hen in 'mocht' wonen. Máár ik was schuldig, dat moest ik goed begrijpen, want ik had haar zoon verleid. En o heden, ik was nu dus zwanger. Als ze 't gekund had, had ze mij er van beticht dat ik het kind uit de lucht gegrepen had of op z'n minst geknutseld met het zaad van een ander. Nee, er was nog geen pil. Er was periodieke onthouding of condooms. Niet dat mijn schoonouders hun zoon hadden voorgelicht. De mijne ook niet trouwens. Wat opmerkelijk: ouders gaan er dikwijls van uit dat kinderen onmondige wezens zijn. Dat ze nergens verstand van hebben. Maar wél als door een wonder op de hoogte zijn van alle ins en outs van voorbehoeding. Tenslotte kregen wij te horen dat zíj het altijd gedaan hadden met periodieke onthouding, maar ja, toen was het al te laat. Bovendien waren wij daar niet zo van. Met al dat tellen hadden wij juist een zwangerschap veroorzaakt. (Ik ben nooit zo goed in rekenen geweest en hij rekende helemáál niet). En zo zaten wij dus met de gebakken peren. En een, zij het in liefde gebaard, kind van het vrouwelijk geslacht. Toen we met enige moeite een betaalbaar flatje hadden gevonden, verhuisden we met ons geliefde kruimeltje. Wát was ik blij met onze eigen voordeur. Zo nu en dan kwamen ze op bezoek. Het snuffelen was nu wat ingewikkelder, dús gooide ze het over een andere boeg: -Góh, nú ziet hij er keurig uit! (een grijze broek en een donkerblauwe blazer), alsof hij een pop was die zichzelf niet aan kon kleden. Ze keek hém er ook niet bij aan, maar mij. Ook ons interieur werd welwillend bekeken:
-Góh, het ziet er nu toch echt gezellig uit! Als er een wedstrijd bestond voor de leukste studentenhuiskamer, zouden jullie het vást winnen!(Twee beklede autostoeltjes en een bed). Bij mijn niet meteen geslonken buik: -Góh! Ben je weer zwanger? -Nee moeder, we hebben zelf nauwelijks te eten. Dácht ik. En twee jaar later: -moet ze niet eens een broertje of zusje hebben? -Nee moeder, zei ik assertief, -we hebben zelf nauwelijks te eten. Eerst mocht het niet, en nu moest het ineens. De baby kwam pas op MIJN moment. En toen die van mij groot waren, bemoeide ik me met niets, nada, nergens mee. Want ik schaamde me. Plaatsvervangend. Ik schaamde me plaatsvervangend kapot. Na de scheiding was ik van haar af. Wat een rust. Mijn keukenkastjes zijn schoon omdat IK het wil. Of niet.
Alexandra van 't Veer
07/03'10
Voorjaar
Oude bomen
in hun vele groenen
tere scilla's
lichter blauw dan blauw
wind beweegt
langzaam
zachte sluiers:
oeroude
aarzelende treures.
Milde lentezon
verleidt mij:
vlij je neer-
hier, in het gras
meeuwen zweven
onder wolken
die traag zeilen
traag en traag en trager
onder brede wijde hemel-
hoor hoe driftig
jongen piepen.
Stil, lig stil,
verstoor het niet
Alexandra
in hun vele groenen
tere scilla's
lichter blauw dan blauw
wind beweegt
langzaam
zachte sluiers:
oeroude
aarzelende treures.
Milde lentezon
verleidt mij:
vlij je neer-
hier, in het gras
meeuwen zweven
onder wolken
die traag zeilen
traag en traag en trager
onder brede wijde hemel-
hoor hoe driftig
jongen piepen.
Stil, lig stil,
verstoor het niet
Alexandra
zaterdag 6 maart 2010
De piano
Op de pingellende piano
Speelde ik een ario
Mijn vader stond er bij
Wist niet wat hij hoorde
Ik raakte in hoger sferen
Totdat ik ontwaakte
En mijn ario gaf de geest
Duotsje
Speelde ik een ario
Mijn vader stond er bij
Wist niet wat hij hoorde
Ik raakte in hoger sferen
Totdat ik ontwaakte
En mijn ario gaf de geest
Duotsje
vrijdag 5 maart 2010
1 maart
Zit ik rustig een kop koffie te drinken, klinkt opeens het maandelijks luchtalarm. Het overheerst mijn vroege lentegevoelens. Zeker, het is slechts een soort waarschuwing, dit alarm. "Vergeet het maar." Het sleurt je gedachten weer terug naar wat is geweest. Mogen we alles vergeven en vergeten wie voor ons het leven gaven? Herinneringen blijven knagen. Verlangen naar een betere wereld zonder geweld dat helaas te veel voorkomt, terwijl vriendelijk of beleefd zijn met sarcasme wordt afgewezen. Zo trekt men zich terug in eigen kring, waarvan men hoopt op medeleven. Want met medelijden is niemand gebaat. Medelijden is de vijand van de liefde. (Jan Wolkers)
Geertje
Geertje
Levensloop
Als een botsing van twee werelddelen
waarin een klein watertje
zich tussen de rotsen een weg zoekt.
Een watertje dat door stroming steeds sneller groeit
uiteenlopende beekjes vormt
door stenen en ondiepten als dwarsliggers
een andere richting krijgt.
Water in kreken en poelen
en weer samenvoegend tot een vervlakkend meer,
dat steeds verder stromend
zich niet laat beteugelen
door kant of wal,
een eigen koers kiezend om misschien
in een veilige haven rust te vinden.
Geertje
waarin een klein watertje
zich tussen de rotsen een weg zoekt.
Een watertje dat door stroming steeds sneller groeit
uiteenlopende beekjes vormt
door stenen en ondiepten als dwarsliggers
een andere richting krijgt.
Water in kreken en poelen
en weer samenvoegend tot een vervlakkend meer,
dat steeds verder stromend
zich niet laat beteugelen
door kant of wal,
een eigen koers kiezend om misschien
in een veilige haven rust te vinden.
Geertje
donderdag 4 maart 2010
de overwinning
Lief sneeuwklokje,
ik wil even met je praten.
Lief sneeuwklokje,
heb je ook zo genoeg van de sneeuw?
Lief sneeuwklokje,
je groeispurt, een topprestatie.
Lief sneeuwklokje,
je had het zwaar te verduren.
Lief sneeuwklokje,
de finish, de eindstreep.
Lief sneeuwklokje,
weer een koude deken.
Lief sneeuwklokje,
maar je gaf niet op.
Lief sneeuwklokje,
jij overwon, samen met de zon.
Lief sneeuwklokje,
daar ben je dan, trots en blij
Lief sneeuwklokje,
goud en dikke kus van mij.
Tineke.
ik wil even met je praten.
Lief sneeuwklokje,
heb je ook zo genoeg van de sneeuw?
Lief sneeuwklokje,
je groeispurt, een topprestatie.
Lief sneeuwklokje,
je had het zwaar te verduren.
Lief sneeuwklokje,
de finish, de eindstreep.
Lief sneeuwklokje,
weer een koude deken.
Lief sneeuwklokje,
maar je gaf niet op.
Lief sneeuwklokje,
jij overwon, samen met de zon.
Lief sneeuwklokje,
daar ben je dan, trots en blij
Lief sneeuwklokje,
goud en dikke kus van mij.
Tineke.
Kijk eens hoe leuk: zodra ik op twitter had meegedeeld dat ik mijn cursisten uitlegde wat twitter was, kreeg ik de volgende berichtjes terug:
HannieJe @HellaKuipers Worden zij misschien ook enthousiast :)
25 minutes ago via TweetDeck in reply to HellaKuipers
evavandam @HellaKuipers Zal ik hallo zeggen? Hallo cursisten van @HellaKuipers. Veel plezier met twitter!
Hella
HannieJe @HellaKuipers Worden zij misschien ook enthousiast :)
25 minutes ago via TweetDeck in reply to HellaKuipers
evavandam @HellaKuipers Zal ik hallo zeggen? Hallo cursisten van @HellaKuipers. Veel plezier met twitter!
Hella
gister heden morgen
gister is verleden is voorbij
wanhoop huilen,verdriet
Moedeloosheid
Geen uitweg
Zorgen
Vandaag is heden
De lucht is blauw
Er is weer
licht aan de horizon
Knoppen ontluiken
Bloemen gaan bloeien
Na verdriet weer hoop
Morgen
Ons leven is verborgen
Verborgen voor anderen
Maar ook voor mij
Verdriet verandert in blijdschap
Dat geeft moet om door te gaan
Morgen doe ik het beter
Duotsje
wanhoop huilen,verdriet
Moedeloosheid
Geen uitweg
Zorgen
Vandaag is heden
De lucht is blauw
Er is weer
licht aan de horizon
Knoppen ontluiken
Bloemen gaan bloeien
Na verdriet weer hoop
Morgen
Ons leven is verborgen
Verborgen voor anderen
Maar ook voor mij
Verdriet verandert in blijdschap
Dat geeft moet om door te gaan
Morgen doe ik het beter
Duotsje
Abonneren op:
Reacties (Atom)