Bidden

Hij kon er wat van, mijn katholieke buurjongetje.
Hij vloekte zó hard en veelvuldig, dat ik er zenuwachtig van werd.
"Bubï!"riep ik dan, " hou toch eens op met dat vreselijke gevloek! Dadelijk moet je weer biechten!"
"Nou en?" riep hij dan uitdagend."Een robbertje biechten en klaar!"
Waarop ik hem verbijsterd aanstaarde. "Maar vind je dat dan niet erg?"
"Hoezo erg?" "Tien of twintig weesgegroetjes!" Hij haalde zijn schouders op.
Wees-gegroetjes, dacht ik dan. Dat is een gebed. -Wees gegroet Maria, vol van genade...
Ik was dan wel niet katholiek, maar ik vond het best een mooi gebed. En dat raffelde hij dan af als penitentie en de volgende dag ging het weer precies hetzelfde.
Dat is toch raar.
Maar het kon hem niets schelen. Misschien kwam dat wel doordat zijn moeder zo vroom was. Die rolde een rode loper uit naar de straat, en viel dan op haar knieën neer als de hostie langskwam bij een processie. Ze bleef dan een hele tijd roerloos zitten bidden.
Ik was wel blij dat mijn moeder dat niet deed.
Er waren al genoeg akelige dingen bij ons thuis.
Altijd maar ruzie en geschreeuw.
Ik ging dan in een hoekje zitten, waar niemand me kon zien, en bad almaar: 'lieve Heertje, laten ze alsjeblieft ophouden'.
Ik kan nog steeds niet tegen ruzie.
Rust en vrede wil ik.
Soms was ik in de tijd van Bubi's gevloek toch wel jaloers op hem. Hij mocht naar de grote Catharina-kerk, die altijd open was. Je kon er zó maar inlopen. Het was er mooi en stil. En er waren altijd mensen die rustig op het knielbankje zaten te bidden. Soms staken ze een kaarsje aan bij het Maria-altaar en als ze weggingen, knielden ze voor het Christusbeeld en sloegen een kruis. Dat vond ik mooi, dat wou ik ook wel; maar ik werd geacht daar helemaal niet te zijn, ik was immers niet katholiek. Maar ik keek toch wel eens om het hoekje.
Het is zo jammer dat tegenwoordig de kerken niet meer open zijn. Om zo maar even binnen te lopen, voor een rustig moment in de dag. Maar men was bang dat het offerblok gelicht werd, wat blijkbaar regelmatig gebeurde.
Is dat alleen in Nederland zo? Ik herinner me dat we, toen we jaren geleden eens op Madeira waren, je zo maar de prachtige grote kerk binnen kon lopen. Of er nu een mis aan de gang was of niet. Niemand stoorde zich eraan. Eens zaten we daar stil op een bank, en zagen een monnik bezig bloemen in een vaas te schikken. Hij deed dat met zo'n overgave, en er ging zo'n rust van uit, dat het leek op een gebed. Dat beeld draag ik nog steeds met me mee.
En nu? Nu ga ik naar de eredienst van de Christengemeenschap en voel me daar thuis. Na het Onze Vader staan we als koor op en zingen het Amen, Amen, Amen! Dat blijven we dan de hele dag nog neuriën in ons vredige huis.