www.wachtwoord.nl

Goeiemorgen zeg ik opgewekt.
Hij zegt niets terug.
Goeiemorgen zeg ik nog eens.
Geen antwoord, geen groet.
Het gas onder de ketel suist zachtjes.
Nukkige bui vandaag? Oké, zwijg dan.
Het water in de ketel begint aarzelend te zingen.
Is er post gekomen voor mij?
Hij reageert niet op mijn vraag.
Er is post, een brief van mijn vriend uit Canada.
In de rieten stoel voor het raam lees ik genietend.
De voor jaarszon verwarmt mijn handen.
Buiten laat een merel een lange alarmerende triller horen.
Het water kookt.
Zal ik thee zetten. Of toch liever koffie?
Geen boe of ba.
Ik zet een pot rooibos thee op het waxinelichtje.
Wil je niet praten?
Een diep zwijgen is het antwoord.
Nee dus. Ik zucht diep en begin aan een brief naar Canada.
Snelle woorden vormen vele zinnen.
Het wordt een lange brief.
Plotseling word ik opgeschrikt door een kletterende hagelbui.
Met veel geweld stort hij zich op de ruiten.
Een korte maar hevige maartse bui.
Ik kijk naar de dikke witte korrels die zigzaggend langs het glas naar beneden glijden en smelten.
Omgetoverd tot kristallen druppels waarin de regenboog zich spiegelt.
Ze verzamelen zich tot een trillende waterplas.
Er is iets moois voorbij gekomen, zo snel voorbij.
Ik draai een punt aan mijn schrijven.
Wil jij hem voor mij posten, vraag ik.
Buiten raast een knetterende brommer met teveel decibellen voorbij.
Wachtwoord.
Hé, je praat. Wat zei je?
Wachtwoord.
Doe niet zo vervelend. Ik vraag je m'n brief wil posten.
Wachtwoord.
Vind je jezelf soms leuk, zeg ik geprikkeld
terwijl ik vergeefse moeite doe de brief te adresseren.
Wachtwoord.
Hoe op met pesten zeg.
Ik zeg nog veel meer.
Gooi alles naar zijn koppige Willem de Zwijger hoofd.
't Geeft niets. Er valt niet mee te praten.
Ik ben volledig verslagen.
Verslagen door een computer met een virus.

Alice Bakker-de Jong