niet iedereen kan een Rembrand zijn.

Ons onderwerp deze week is, wat doet het met je om over je leven te schrijven.
Voor mij betekend het,als het beleven van een soort tweede leven.
Door te denken aan vroeger komen zoveel herinneringen naar boven, leuke en minder leuke.
Als ik schrijf over mijn jeugd, ben ik me er erg van bewust ,dat ik in een liefderijk gezellig gezin ben groot gebracht.
Natuurlijk was het niet altijd pais en vree, vloog je ook wel woedend naar boven, er helemaal van overtuigd zijnde dat iedereen tegen je was.
We werden niet verwend, leerden met geld om gaan.
We mochten meedenken, we krijgen een televisie of we gaan op vakantie.
Wij kozen voor de tv. Dat vond ik heel bijzonder, dat wij als kinderen daar in werden gekend.
In de Sinterklaastijd kregen we, toen we ouder werden en niet meer geloofden, van onze moeder de spaarzegeltjes van de Spar.
We plakten op voorgedrukte blaadjes onze zegeltjes. Als ze dan vol waren, gingen we naar de winkel, om ze te verzilveren. Dan mochten mijn broertje en ik dat houden om cadeautjes te kopen. We hadden dan twee gulden of zoiets, maar waren de koning te rijk.
Dat was spannend, om daar mee om te gaan en zo mee uit te komen, dat je voor iedereen iets had.
Maar goed ik dwaal weer eens af, ben dus weer met mijn herinneringen bezig.
Dat doet dus het autobiografisch schrijven met mij, het neemt me altijd mee in de tijd en mijn gedachten gaan op de loop.
Ik vind het moeilijk om nu precies te zeggen, wat het met me doet.
Als ik kijk naar alles waarover ik al geschreven heb, ben ik verbaasd, wat hebben we veel gedaan.
Ik ben ook anders naar dingen gaan kijken, leer mezelf bewuster te leven en te kijken naar alles om me heen, een enkele bloem, een vogel, die schoonheid, ik geniet ervan.
Ik heb geleerd, dat je moet schrijven in details en niet te beknopt, laat het meer beleven,
door geuren, kleuren, groeien en bloeien, laat het meer voelen.
En dan Hella natuurlijk die elke week, weer inspireert, een nieuw onderwerp heeft. Ook laat ze ons in onze waarde, dat is knap van haar.
Van de verhalen van mijn medecursisten geniet ik ook, zij roepen ook vaak herinneringen op, dan denk je, oh ja, dat is waar ook!!!!
Ik slaak weleens een zucht, zeg dan als ik een mooi schilderij zie van Rembrand, die wordt tenminste herinnerd, die laat iets na. Net als goede schrijvers of beeldhouwers,
zij worden nooit vergeten..
Dat zou ik ook wel willen, maar dat zit er niet in, beroemd ben ik niet en zal ik ook niet worden.
Daarom zou ik willen dat ieder mens zijn leven, zijn memoires op papier zou zetten zodat zijn of haar nageslacht, nog eens zou kunnen lezen, hoe de wereld er toen uitzag, hoe die mens Mens is geworden!!
Want ieder mens is het toch waard om herinnerd te worden, we kunnen toch niet allemaal Rembrand zijn?



Tineke